o...

20'li yaşlarının sonunda ve insan olamayacak kadar yakışıklıydı. Kel ve reklam alabilecek kadar geniş bir alnı olması ancak estetiğin vücut bulmuş hali olabilirdi...
İlk kez ortaokulda bir kız arkadaşı olmuştu. O günleri hep gülümseyerek hatırlardı. Hep en ön sırada oturur, atik kişiliğini her fırsatta insanların gözlerine sokardı. Arka sıralardan duyulan 'vay rrospuççocuuu susmuyor arkadaş' nağmeleri sadece kıskançlık belirtileri olabilirdi. Bunu bilir, sağlıklı bir insan gibi dönüp küfretmek yerine o ufacık ağzını büzüştürüp gülümsemeyi yeğlerdi..
Ufakken kendini hep kıdemli, kültürlü ve ince bıyıklı hayal ederdi. Kahvesinden bir yudum alırken düşündü de o zamanlar hayal ettiği her şeyi gerçekleştirmişti. O sıra arka cebinde duran ve ekranı nedeni belirsiz bir şekilde terlemiş olan telefonu titredi. Gelen mesaj sevdiceğindendi ;

'Bence ortamı güzelleştiren müzikten öte sen ve bendik :) '

Durdu, gülümsedi ve iç çekip yazdı;

'Elbette sen ve bendik, pendik, pandik.....' gururla gönder'e bastı...Kız arkadaşından bir müddet cevap gelmedi. Onu büyülediğini düşündü..

Dışarıda lapa lapa kar yağıyordu. Hiç sevmezdi lapa lapa yağan karı. Lapa pilavı bile sevmezdi. Öyle içli bir insandı. Parası, kuralları ve bir evi vardı. Baktığı her yerde kendini görür, esprilerine en çok kendisi gülerdi.
Hayal gücü çok genişt. Bazen deli olduğunu düşünmesi de bundandı. Bu ikilemde ilk kez kaldığı anı hatırlıyordu. Kendi osuruk kokusu çok hoşuna gitmişti. Boyuna o kokuyu özlüyordu. Bu zaafı onun geniş çaplı sosyal hayatını sekteye uğratıyordu. Yeme düzeni bozulmuştu. Sırf bunun için yedi yirmidört fasulye pilaki hacı. Öhürm neyse. Seviyordu kendini. Hepimizin onu sevdiği ve ensesine bir şaplak atmak için canımızı verebileceğimiz gibi....O..Adı...Kamildi...